“En hoe is dit voor jou, als man?” Wist je dat deze vraag vaak helemaal niet gesteld wordt als het gaat om verdriet in een gezin? Stel, moeder was zwanger, maar heeft het kindje verloren. Dan wordt er in veel gevallen alleen naar de moeder gekeken. De man, tja, die staat er een beetje buiten. Helemaal als hij er niet zo over praat. Als hij zich bezig houdt met klusjes in de schuur, in plaats van zitten op de bank en praten over het verlies. Het geeft voor sommige mensen het signaal dat het de man niet zoveel doet. Hij heeft het tenslotte niet zelf meegemaakt. Niet in zijn eigen lichaam. Maar is dat een goede reden om te denken dat de man geen verdriet heeft? Dat hij het niet hoeft te verwerken? Nee! Ook de man zal moeten verwerken wat er is gebeurd. Wat zijn vrouw heeft doorgemaakt, de hoop die ze hadden, het machteloos staan in het verlies. Niks kunnen doen.