“En hoe is dit voor jou, als man?” Wist je dat deze vraag vaak helemaal niet gesteld wordt als het gaat om verdriet in een gezin? Stel, moeder was zwanger, maar heeft het kindje verloren. Dan wordt er in veel gevallen alleen naar de moeder gekeken. De man, tja, die staat er een beetje buiten. Helemaal als hij er niet zo over praat. Als hij zich bezig houdt met klusjes in de schuur, in plaats van zitten op de bank en praten over het verlies. Het geeft voor sommige mensen het signaal dat het de man niet zoveel doet. Hij heeft het tenslotte niet zelf meegemaakt. Niet in zijn eigen lichaam. Maar is dat een goede reden om te denken dat de man geen verdriet heeft? Dat hij het niet hoeft te verwerken? Nee! Ook de man zal moeten verwerken wat er is gebeurd. Wat zijn vrouw heeft doorgemaakt, de hoop die ze hadden, het machteloos staan in het verlies. Niks kunnen doen.
Het verwerken van verdriet
Ieder mens verwerkt zijn of haar verdriet op een andere manier. Sommigen praten er graag over, anderen stoppen het weg of houden het gespreksonderwerp voor binnen een gesloten kring. En als wij als buitenstaanders erover horen? Wat doen we dan? Sturen we een kaartje, om vervolgens weer door te gaan met ons leven? Of nemen we de tijd voor hen die juist onze aandacht nodig hebben, de erkenning van hun verdriet? Of het nu rouw is, een moeilijke zwangerschap, een traumatische bevalling of een eenzame kraamweek. Fertiliteitstrajecten of ander verdriet rondom een kinderwens. Er is heel veel verdriet, waar we amper of helemaal niet bij stilstaan. Het hoort bij het leven. We halen de schouders op en gaan weer door.
Nare reacties
Veel koppels ervaren ook dat er heel koud gereageerd wordt. Bij moeite om zwanger te worden bijvoorbeeld:
“Ach, je bent nog jong. Maak je niet druk.”
“Je kunt altijd nog adopteren, dat scheelt stress.”
Of in geval van een miskraam:
“Je hebt toch al twee kinderen? Tel je zegeningen, zeg!”
“Nog genoeg kansen over. En het was nog pril joh!”
Sinds wanneer zijn dit fijne, liefdevolle reacties naar aanleiding van iemand verdriet? In deze reacties is het inlevingsvermogen ver te zoeken en dat is voor degenen die het moeten doormaken extra pijnlijk. Het voelt dan alsof je pijn en verdriet er niet mag zijn. En wat is dan het resultaat? Men stopt het maar weg. Blijkbaar willen anderen niet belast worden met jouw verdriet. Liever alleen leuke onderwerpen aansnijden…
Misschien vind je dit ook interessant: Een voorstadium van baarmoederhalskanker, wat nu?
Erkenning, liefde en een steuntje in de rug
Ik begon in december 2021 een webshop voor juist deze doelgroep. Mensen met verdriet rondom hun kinderwens. Miskramen, kindverlies, fertiliteitstrajecten, moeizame zwangerschappen en bevallingen. Eenzaamheid in het ouderschap. Ik wil daarmee taboe doorbreken. Luister eens naar iemand die je vertelt over hun verdriet. Neem de tijd in plaats van een appje te sturen en weer door te gaan. Lief en Teer geeft jou en de mensen om je heen door middel van producten de aandacht, liefde en erkenning die nodig is.
Help jij mee dit taboe te doorbreken en voor jezelf én voor anderen te zorgen in het verdriet?
Dit is een gastblog geschreven door Lief en Teer wil jij ook een gastblog op mijn website? Kijk dan eens bij: Samenwerkingen of neem Contact met mij op.
In dit blog zitten affiliatie links verwerkt, dat betekent dat ik een commissie krijg als jij iets koopt via mijn link.
Voor jou is het product niet duurder, van de opbrengsten onderhoud ik mijn website! Dus alvast bedankt.
Liefs Lisanne
Reactie plaatsen
Reacties