Als zwanger worden niet vanzelf gaat..

Drang naar een carrière
Het krijgen van kinderen stond niet boven aan mijn lijstje. Ik was meer bezig met mijn drang naar een carrière, waar ik al een hele tijd hard voor werkte. Of het maken van mooie reizen, bijzondere ervaringen opdoen en de drang naar een flexibel leven was groot. Tegelijk heeft bijna iedere vrouw denk ik, ook ik, een beeld van kinderen krijgen en dat dat echt een verrijking is voor je leven! Zwanger zijn, een bevalling, een klein mensje op laten groeien… dat moet toch ook een fantastische ervaring zijn… Vele gesprekken hebben wij erover gevoerd en op enig moment besloten we het te proberen.

Proberen zwanger te worden
Na 4 maanden kwam mijn menstruatie nog steeds niet op gang dus toch even naar de huisarts. De opmerking ‘omdat je tenslotte niet de jongste meer bent…’ leg ik maar snel naast mij neer, maar voor de zekerheid dus even naar de gynaecoloog. Conclusie; geen regelmatige eisprong. Niets ernstigs, met een kleine dosis hormonen komt het vast goed. Klinkt acceptabel dacht ik, dus snel mee beginnen. Eerst alleen een pilletje slikken en verder oefenen. Helaas 3 maanden later nog geen succes dus terug naar de gynaecoloog. De dosis gaat omhoog en er komt controle vanuit de gynaecoloog. Iedere maand 6 tot 10 dagen controle in het ziekenhuis. Even snel voor je werk aan langs het ziekenhuis. Fijn, ’s morgens om 8 uur met je benen wijd op zo’n tafel. Goed begin van je dag.

Afhankelijkheid als zwanger worden niet vanzelf gaat
Een gevoel van afhankelijkheid sluipt er steeds meer in. De gynaecoloog vertelt je exact wanneer alles moet gebeuren. Het is moeilijk om zo’n traject geheim te houden voor familie of vrienden want ook zij raken bezorgd over dat het nog niet gelukt is… Dus; regelmatig de vraag hoe het gaat… nou ja, ehm, waardeloos… Mijn hormonen zijn compleet van de kaart, ik lijk wel een labiel monster. We hebben seks als de gynaecoloog het ons opdraagt en de charme van samen zwanger raken is er al lang vanaf!

Voorspelbaarheid in mijn cyclus
Pas na een aantal maanden lijkt er wat voorspelbaarheid te komen in mijn cyclus en na ongeveer 1,5 jaar proberen ben ik eindelijk zwanger! We komen erachter tijdens een fantastische reis in Australië. Wat een geluk! Na 2 weken helaas een miskraam. Je weet dat het kan gebeuren maar het is wel enorm balen. En, mijn grootste shock is hoeveel vrouwen om je heen dit ook hebben gehad. Maar hier over praten; Ho maar. Het is een taboe. Voor het gemak vertellen we elkaar hier alleen over als iemand dit zelf ook meemaakt. Lieve dames, vreselijk veel mensen hebben een keer een miskraam en het is niet niets! Er is geen lol aan en het is geen leuke ervaring. Let op; het risico op een miskraam hoort erbij, bedenk dat als je zwanger wilt worden! Maar bespreek dit met een ander.

Lees hier: Verdriet rondom een miskraam, hoe verwerk je dat samen?

Verder na een miskraam
Terug naar de gynaecoloog want, na een miskraam moet je lichaam herstellen. Oke, weer even een maand geduld voordat we de hormonen weer kunnen opstarten. Geloof mij, na 1 maand zijn de hormonen van een zwangerschap nog niet uit je lichaam… daar hormonen aan toevoegen maakt je niet per se een leuker mens. Maar goed, alles voor een kinderwens. Na weer 3 maanden lijkt mijn cyclus weer een beetje op orde. Om de dag controles, eisprongen, teleurstellingen… het is de normale gang van zaken… Op 31 december ontdek ik dat ik opnieuw zwanger ben, we zijn enorm blij! Ik ben gesloopt! Na 14 dagen ontdekken we dat ik zwanger ben van EEN TWEELING!! Want ja, ook dat is een risico van het slikken van hormonen… meerdere eisprongen… top! Bijna 2 jaar heeft het allemaal niet gewerkt en nu ineens besluit mijn lichaam dubbelop aan de slag te gaan… fantastisch… Ik vond het maar niets, maar als je zo lang geprobeerd hebt om zwanger te worden, dan is het alleen maar fantastisch dat het gelukt is… toch?

Spijt van een zwangerschap
Wat ik me in dit proces zo vaak heb afgevraagd is; waarom ga ik hier eigenlijk mee door? Waarom doe ik dit mijzelf en mijn man aan? Want ik ben er geen leuker mens van geworden. Er was niets charmants aan en heel eerlijk; op een of andere manier wordt de obsessie voor dat het moet lukken steeds groter. Voor jezelf, voor je partner en zelfs voor je omgeving. Langzaam aan word je het proces ingetrokken en je kunt er niet meer uit want je had tenslotte bedacht dat je kinderen wilde… de stapjes lijken klein maar hebben een groot effect, zeker als zo’n traject langer duurt… Achteraf heb ik spijt dat we door zo’n traject zijn gegaan want, was het dit allemaal wel waard??

Taboe doorbreken!
Wat ik maar wil zeggen is dit: de keuze om proberen zwanger te worden is gemakkelijk maar denk na over hick-ups die je wellicht tegenkomt. Praat erover met je partner. En bedenk wat je wel en niet wilt als het niet vanzelf mocht lukken… praat erover met anderen want er zijn veel meer mensen die in deze situatie hebben gezeten!!

Zijn er meer moeders die wel eens denken: was het dit allemaal wel waard??

Dit is een gastblog. Wil jij ook een gastblog op mijn website? Kijk dan eens bij: Samenwerkingen of neem Contact  met mij op.

In dit blog zitten affiliatie links verwerkt, dat betekent dat ik een commissie krijg als jij iets koopt via mijn link.

Voor jou is het product niet duurder, van de opbrengsten onderhoud ik mijn website! Dus alvast bedankt.

Liefs Lisanne