Over dreigen, straffen en belonen. Het is soms barre ingewikkeld dat opvoeden.
Niemand krijgt er een gebruiksaanwijzing bij.
Het is best bijzonder dat je om een beroep uit te oefenen jaren moet studeren, stage moet lopen en beoordeeld wordt. Tijdens je werk heb je functioneringsgesprekken en coaching gesprekken. Maar een ouder worden kan iedereen. Zonder opleiding, zonder gebruiksaanwijzing. Niemand die na een jaar jouw functioneren eens onder de loep neemt en met verbeterpunten komt. Je moet het als ouders allemaal zelf (of samen) maar uitvinden. Inmiddels zijn wij bijna zes jaar onderweg, over het algemeen denk ik dat we het best goed doen. Ik bedoel; ze groeien, ze praten, ze poepen en ze plassen. Over het algemeen zijn ze vrolijk en doen ze het goed op school. De basis is gelegd. Maar het opvoeden is toch best ingewikkeld.
Lees ook: Help ik ben een zeurmoeder!
Toch heb ik soms het idee dat ik bij de opvoedpolitie ben gekomen of zo. Ik loop nog net niet met een politiepet door het huis. Ik kan zo solliciteren als B.O.A. Want man. Er zijn momenten dat je ineens veranderd in een godzilla ofzo. Ik hoor mezelf alweer dreigen. Het vervelende vind ik nog dat ik merk dat dreigen werkt. Als je je bord niet leeg eet, krijg je geen toetje. Als je niet opruimt, mag je geen tv kijken.. allemaal kleine voorbeelden van uitspraken die er bij in zijn geslopen en waarbij je merkt dat het effect heeft. Totdat je erbij stil staat hoe makkelijk je “dreigt”. De papa en ik hebben gezegd dat we minder zouden willen dreigen. Wij merken soms ook dat de monsters niet eens iets willen doen zonder dat er een beloning aan verbonden is. Excentrieke motivatie. Dat is niet een manier hoe wij de monsters willen opvoeden maar wat wel vaak gebeurd. Zeker op momenten dat we moe zijn, het druk hebben of snel even iets willen doen (wij willen nogal vaak even snel iets doen). Met drie monsters is het lastig: “even snel iets doen” er is er altijd eentje die uit de pas loopt. Met mijn lichtelijk autistische brein kan ik al snel veranderen in godzilla zodra er één uit de pas loopt. Dat wil ik niet meer.
Het opvoeden van kinderen is toch best ingewikkeld.
Net zoals ik niet meer steeds mijn ouders wil horen praten. Herkennen jullie dat? Vroeger hadden papa en mama altijd standaard, super irritante zinnetjes… En nu 20 jaar later. Hoor ik het mezelf zeggen: Jongens doe maar niet, er gaat er straks één huilen.. drie tellen later: ja dat zei ik toch?? Jongens doe de tv maar zachter, straks worden jullie nog doof. Jongens niet binnen rennen… Je krijgt vierkante ogen zo dicht voor de tv. Je hoeft niet zo hard te praten, ik hoor je zo ook wel…. Nou ja, herkenbaar toch?? Het is net alsof ik in één van mijn ouders ben veranderd.
Lees hier ook mijn blog over hoe je weer op een liefdevolle manier kunt verbinden met je kinderen.
Omdat wij niet langer wilden dreigen en de kinderen wilden leren om vanuit intrinsieke motivatie iets op te pakken, hebben wij besloten om eens contact te zoeken met opvoedcoach Jennifer. Zij wilde wel meedenken over hoe we konden zorgen dat de monsters ook vanuit intrinsieke motivatie iets voor ons wilden doen zonder dat wij eerst onze dreigbrievenbus open hoeven te trekken. Wil je weten hoe dat ons verging?? Lees dan de opvoedpolitie deel 2.. Daar in laat ik je ook onze dikke duim kaart zien. Het geeft inzicht in het opvoeden zonder te dreigen of te straffen.
Voel jij je ook wel eens een momzilla? Of hoort dit gewoon een beetje bij alle (loeder)moeders?
Liefs Lisanne
Reactie plaatsen
Reacties