Voor mijn maandelijkse blog op ouders.nl besloot ik te schrijven over het feit waarom ik mij meer een meisjesmama voel dan een jongensmama. Dit zegt niets over mijn liefde voor al mijn kinderen. Hierin voel ik niet iets anders of heb ik geen voorkeur. Wel vind ik het opvoeden van een meisje makkelijker dan de opvoeding van mijn jongen(s).
Een jongensmama?
Hoe ouder mijn kinderen worden hoe meer ik besef dat ik toch wel een echte meisjesmama ben. Ik herken zoveel van mijn dochter in mij. Het tutten, haren kammen, vlechtjes willen, met poppen spelen, alles willen delen maar ook de driftbuien, overal mee willen bemoeien en het stampvoetend weglopen. Yep, dat heeft ze van mij.
Ik moet wennen aan het jongensgedrag: altijd schreeuwen, met dingen gooien, rennen en altijd vieze broeken. Waarom verteld niemand je dat je 86 broeken moet hebben zodra een jongetje naar school gaat? Nooit gel in het haar willen en de vreemde kledingcombinaties uit de kast trekken. Jongetjes hebben ruimte nodig en ze leren door te ervaren (niet door te waarschuwen dus!).
Verder lezen over dit persoonlijke verhaal?
De blog vind je hier: waarom ik een meisjesmama ben en toch twee zonen kreeg.
Wil jij nou meer informatie over het verschil tussen een jongens en een meisjesbrein weten? Heb ik een boekentip voor je:
"Betsy van de Grift onderzoekt in Jongensbrein/Meisjesbrein wat de verschillen zijn tussen jonge jongens en meisjes, kinderen tot zeven/acht jaar. Zitten hun hersenen anders in elkaar? ('hm, dat valt eigenlijk wel mee') Functioneren onderdelen van hun hersenen anders? (tsja, een beetje wel, maar hoe jonger het kind, hoe kleiner die verschillen). Leren ze anders? ('ja, vooral door de tempoverschillen op die leeftijd'). Is de invloed van thuis en de sociale omgeving groot? ('ja'). Deel 1 van JBMB bevat een uitgebreide wetenschappelijk en theoretische verkenning van deze vraagstelling."
Je koopt hem via onderstaande affiliatielink.
Reactie plaatsen
Reacties